رمان «زنی با موهای قرمز» اثر «اورهان پاموک» نویسنده و رمان‌نویس اهل ترکیه و برنده‌ی جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۰۶ است.
این رمان براساس دو افسانه‌ی مهم شرق و غرب شکل گرفته است؛ «رستم و سهراب» اثر جاودان حکیم فردوسی با مضمون
کشتن فرزند و «اودیپ شهریار» اثر تراژدی‌نویس نام‌آور یونان باستان، سوفوکل با موضوع کشتن پدر.

«این داستان مخاطب را به ۳۰ سال قبل و داستان عاشقانه یک جوان دبیرستانی در یک دهکده‌ی کوچک می‌برد. در اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ هنگامی که اوستا محمد و شاگرد جوانش جم به شکل سنتی چاه می‌کندند و در جستجوی آب بودند، در خارج از شهر در چادری زردرنگ زنی شگفت‌انگیز هر شب در تئاتر داستان‌های قدیمی را اجرا می‌کرد. رمان از طرفی زندگی عاشقانه، حسادت، احساس مسئولیت و آزادی‌خواهی قهرمان جوان را توضیح داده و از طرف دیگر روابط بین پدران و پسران، حکمرانی و فردی آزادبودن را با توجه به تمدن‌های مختلف شرح می‌دهد.» در بخشی از داستان می‌خوانیم: «روی لب‌های زن جوان طوری که انگار چیز عجیبی در من یا اسب دیده باشد لبخند حزینی نقش بست که از چشمان من دور نماند. زن قدبلندی بود و به هنگام لبخندزدن روی صورتش حالت دوست‌داشتنی و مهربانی نقش بسته بود. در همین حین مادرش او را صدا زد. “یالا زود باش!” زمانی که ما چهار نفر یعنی اوستا محمود، من و شاگرد دیگرش و اسب از کنار زن میانسال رد می‌شدیم در چهره‌اش حالتی شاکی از زن موقرمز دیده می‌شد و اصلا به ما توجهی نکرد. زمانی که اسب از اونگورن خارج شد سنگفرش‌های کف خیابان تمام شدند و صدای چرخ‌های آهنی درشکه هم آرام شد. زمانی که به زمین‌های هموار خودمان رسیدیم خودم را در سرزمینی کاملا متفاوت احساس می‌کردم. ابرها پراکنده شده بودند، آفتاب درآمده بود. زمین‌های بی‌علف و هموار ما هم رنگارنگ شده بود.»